مواجهه های زیست محیطی تجمعی خطر ابتلا به دیابت را در جمعیت روستایی افزایش می دهد

30اکتبر 2019 - محققان دانشگاه ایلینویز در شیکاگو برای اولین با نشان دادند که مواجهه های زیست محیطی تجمعی(Cumulative environmental exposures) در ایجاد خطر ابتلا به دیابت در جمعیت روستایی و شهری بطور متفاوتی تاثیر می گذارد. عوامل محیطی متعدد با خطر بیشتر برای ابتلا به دیابت در مناطق روستایی و کم جمعیت در مقایسه با همسایگان شهری ارتباط دارند. یافته های آنها، که مبتنی بر ارزیابی 3134 شهرستان در سطح کشور است، در مجله تحقیقات دیابت منتشر شد.

به گزارش مراکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای ایالات متحده، دیابت بیش از 30 میلیون نفر در ایالات متحده آمریکا را مبتلا کرده و 84 میلیون نفر نیز به پیش دیابت مبتلا هستند. در حالی که مصرف بیش از حد مواد غذایی و عدم انجام ورزش بر خطر ابتلا به دیابت تأثیر می گذارد، این عوامل بطور منفرد نمی توانند این سرعت زیاد ابتلای جمعیت به دیابت را توضیح دهند. در حالی که محققان علاقه مند به بررسی تاثیر عوامل محیطی بر خطر ابتلا به دیابت بودند، اکثر مطالعات در مناطق شهری انجام شده است و مناطق روستایی را در این تحلیل ها مغفول مانده اند.

دکتر Jyotsna Jagai، نویسنده ی نخست این مقاله و استادیار پژوهشی در بخش علوم سلامت شغلی و محیط زیست در دانشکده بهداشت عمومی UIC، گفت: این یکی از معدود مطالعاتی است که تأثیرات محیطی را بر خطر ابتلا به دیابت در سطح ملی و تفاوت بین محرکهای شهری و روستایی را  بررسی کرده است. عواملی که هم بر كیفیت محیط زیست و هم بر خطر ابتلا به دیابت تاثیر می گذارند، ممكن است در مناطق شهری و روستایی با یکدیگر متفاوت باشند. اینكه بتوانید این موضوع را در كل كشور و به طور مجزا در مناطق شهری و روستایی بررسی کنید، یك مزیت است.

برای اندازه گیری تأثیر تجمعی مواجهه با عوامل زیست محیطی بر خطر ابتلا به دیابت ،Jagai  و همکارانش شاخصی را برای کیفیت محیط زیست(EQI) تدوین کردند. در تدوینEQI ، داده های حوزه های مختلف از جمله حوزه های زیست محیطی، از جمله کیفیت هوا، آب و زمین، فاکتورهای ساختگی(built) و فاکتورهای جمعیتی اجتماعی یا sociodemographicدر یک منطقه معین، با یکدیگر ترکیب شد.

برای مثال در حوزه ی جمعیتی اجتماعی مبتنی بر داده‌های جمع‌آوری شده از جمله درآمد متوسط ​​خانوار، تحصیلات یا میزان جرم و خشونت بود. فاکتورهای حوزه ی builtشامل تراکم رستوران های فست فود، میزان تراکم تصادفات منجر به مرگ و درصد بزرگراه ها در مقابل معابر است. هر حوزه همچنین برای تعیین بزرگترین عوامل خطر در محیط زیست در مورد دیابت در مناطق خاص به طور مستقل مورد بررسی قرار گرفت.

دکتر رابرت سارگیس یکی از نویسندگان این مقاله و استادیار UIC در زمینه غدد درون ریز، دیابت و متابولیسم در دانشکده پزشکی گفت: ارزیابی تجمعیEQI  کار بی نظیری است. در اکثر مطالعات، ما به ترکیب فاکتورها نمی پردازیم. ما تاکنون به یک ماده ی شیمیایی منفرد یا یک گروه شیمیایی خاص و این که چه ارتباطی با خطر بیماری دارند، پرداخته بودیم. در این مطالعه همه عواملی را که فکر می کردیم این خطر را افزایش می دهند، با هم جمع کرده و تاثیر آنها را بصورت واحد بررسی کردیم.

به طور کلی، در مناطق روستایی و با تراکم کم جمعیتی، کیفیت پایین تر تمامی عوامل محیطی با شیوع بالاتر دیابت همراه بود. به طور خاص، خطر دیابت بیشترین ارتباط را با حوزه های هوا، builtو جمعیتی اجتماعی داشت. در مناطق شهری، خطر ابتلا به دیابت فقط با حوزه های هوا و جمعیتی اجتماعی مرتبط بود.

دکتر Jagaiگفت: ممکن است اتفاقاتی در مناطق روستایی رخ دهد که متفاوت از مناطق شهری باشد. یافته های ما نشان می دهد که تاثیر قرار گرفتن در معرض عوامل محیط زیستی می تواند یک عامل بزرگتر در مناطق روستایی نسبت به مناطق شهری در ایالات متحده باشد. محیطی که در معرض آن قرار داریم گسترده تر از آلاینده ها است. سلامت ما به تأثیرات ترکیبی این عوامل، مانند استرس زا های جمعیتی اجتماعی یا ساختگی، وابسته است زیرا می توانند بر معیشت ما تأثیر گذارند.

محققان می گویند که اختلاف عوامل خطر محیطی برای دیابت در شهرها با جمعیت روستایی می تواند چگونگی برخورد جوامع و سیاستگذاران به مشکلات ساختاری که باعث پیشرفت این بیماری می شود را تغییر دهد. دکتر Jagaiمی گوید: مطالعاتی از این دست به طور خاص می تواند به جمعیت نادیده گرفته شده، مانند جمعیت روستایی کمک کند.

وی گفت: شناخت عوامل اجتماعی اقتصادی جمعیت محلی می تواند به جوامع کمک کند تا مقررات و سیاست های زیست محیطی را برای بهبود پیامدهای بهداشتی ساکنین خود بهبود بخشند.

منبع:

Journal of Diabetes Investigation, 2019; DOI: 10.1111/jdi.13152

www.sciencedaily.com/releases/2019/10/191030132714.htm